بلاگ

منظره صدها هزار خفاش که هنگام غروب از پناهگاه خود به حرکت درمی‌آیند، از مناظر شگفت‌انگیز طبیعت است. دسته‌های خفاش می‌تواند به‌قدری متراکم باشد که از فاصله دور شبیه دود به‌نظر برسد. اما رفتار هوایی پرندگان شکاری که آن‌ها را شکار می‌کنند، نیز به همان اندازه شگفت‌انگیز است.

مطالعه‌ی این رفتارها در گوشه دورافتاده‌ای از بیابان چیواوا (که از جنوب غربی ایالات متحده تا مکزیک امتداد دارد) از نکات برجسته کار تقریباً ۲۵ ساله گراهام تیلور به‌عنوان زیست‌شناسی که پرواز پرندگان را مطالعه می‌کند، بوده است. مطالعه تیم تیلور با همکاری لورا کلوپر، دانشمند متخصص درزمینه‌ی خفاش‌ها از دانشگاه نیوهمپشایر انجام شد.

حیواناتی که مورد شکار واقع می‌شوند، معمولاً امنیت را در گروه پیدا می‌کنند و خفاش‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. حرکت در گروه خطر مورد حمله واقع شدن را کاهش می‌دهد و همچنین می‌تواند شکارچی را سردرگم کند و ردیابی هدف را برای آن‌ها سخت‌تر کند. این پدیده «اثر سردرگمی» نامیده می‌شود. انسان‌ها نیز به این شیوه توسط گروه‌های بزرگ اشیاء و حیوانات سردرگم می‌شوند.

وقتی خفاش‌های دم‌آزاد برزیلی به شکل دسته‌هایی از غارهای خود خارج می‌شوند، بازهای سوینسون به آن‌ها حمله می‌کنند. خفاش‌ها هنگام خروج از غار نسبت‌به فضای باز بسیار کندتر پرواز می‌کنند (در صورت باز بودن فضا، آن‌ها می‌توانند به سرعت حدود ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت برسند). تیم تیلور متوجه شد که به‌نظر می‌رسد بازها تحت‌تأثیر اثر سردرگمی قرار نمی‌گیرند.

چگونه بازها از اثر سردرگمی که ما انسان‌ها را هنگام تماشای یک دسته گیج می‌کند، اجتناب می‌کنند؟

برای پیدا کردن پاسخ این سؤال، پژوهشگران از حمله‌ی بازها به گروه خفاش‌هایی که از غار خارج می‌شدند، فیلم‌برداری کردند. دوربین‌های فیلم‌برداری با وضوح بالا که در اطراف دهانه غار مستقر شده بودند، به پژوهشگران این امکان را دادند که مسیرهای سه‌بعدی بازها و خفاش‌هایی را که مورد حمله واقع می‌شدند، بازسازی کنند.